Woensdag 22 mei 2019, is in zijn woonplaats Baarn Cees Schrama overleden. Nestor en promotor van de jazz in Nederland, muzikant, producer, presentator, organisator, bestuurder en inspirator, het boegbeeld van de Nederlandse jazz. Meeste bekendheid genereerde hij als presentator van het illustere radioprogramma Sesjun. Zijn belevenissen tekende hij op in het autobiografische ‘It don’t mean a thing’ (2007).

Cees Schrama (* 18 december,1936) heeft veel betekend voor muziek in het algemeen, jazz in het bijzonder. Hij was tot op hoge leeftijd bij tal van organisaties, media en festivals betrokken als adviseur, bestuurder, presentator of schrijver. Hij werd door grote en kleine artiesten uit binnen- en buitenland op handen gedragen; menig jazztalent werd door hem ontdekt en vooruit geholpen; talloze ereprijzen vielen hem als teken van waardering en erkenning ten deel. Tevens werd hij gedecoreerd als Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.

IN MEMORIAM

CEES SCHRAMA (1936-2019)

auteur: Storm Bakker (Stormvogel)

We schrijven 22 mei 2019. Cees Schrama is niet meer. Het einde van een tijdperk. De onuitputtelijke rasverteller met encyclopedische kennis, tot aan zijn laatste adem boordevol mooie anekdotes en markante jazzfeiten, besloot vandaag in Baarn zijn leven. Een leven dat in het teken stond van jazz.

Jazz als levenswerk.

Cees Schrama werd geboren in Den Haag op 18 december 1936. Hij maakte vanaf de jaren zestig naam als muzikant, werkte als producer en manager, maar werd vooral bekend als presentator van het radioprogramma Sesjun, dat hij ruim dertig jaar presenteerde vanuit Nick Vollebregt te Laren. Duizenden liefhebbers stemden op hem af en danken er hun kennis van jazz aan. Hij ontmoette talloze jazzartiesten uit binnen- en buitenland, met wie hij vaak een levenslange vriendschap onderhield. Cees was behalve het gezicht van de Nederlandse jazz, namelijk een ontzettend aimabele man. Hij werd door vele bekende en minder bekende artiesten uit binnen- en buitenland op handen gedragen.

Betrokkenheid

Cees Schrama heeft zijn hele leven geijverd voor de ontwikkeling van een professioneel jazzklimaat in Nederland. Bij talloze jazzfestivals, -organisaties en -media was hij als adviseur, bestuurslid, schrijver of presentator betrokken. Grote jongens als North Sea Jazz Festival, Buma/Stemra, Verve, Universal, Amersfoort Jazz, JazzNL, Jazzdag, Jazzism, Radio 6 (voor de klad erin kwam), maar ook kleinere jazzinitatieven in zijn eigen regio, zoals Festival de Muzen, Jazzpodium Artishock, Vorstelijk Jazz Baarn, Laren Jazz en RTV Baarn. Overal en altijd toonde Cees zich even gedreven als gecommitteerd. De opname van zijn laatste radiopragamma 'Jazz rond Zes', een special over Amersfoort Jazz 2019, kon hij tot zijn grote spijt niet volbrengen omdat hij met Pasen definitief onwel was geworden. Om dezelfde reden kon hij ook niet bij Co Live! aanschuiven, wat hij elke maand deed aan zijn vaste tafel in Nick Vollebregt Laren, omringd door zijn naasten.

Oog en oor voor talent

Vanaf 2005 heeft hij zich op inspirerende wijze ingezet als bestuurder van Stichting JazzNL. Onder zijn leiding werden prachtige initiatieven verwezenlijkt, zoals de Dag van de Nederlandse Jazz, de Dutch Jazz Expeditions, de World Jazz Conference en het Sena Performers International Jazz Laureate Festival, projecten gelieerd aan festival Amersfoort Jazz. Het bestuur van de stichting JazzNL heeft in die vele jaren volop geprofiteerd van zijn encyclopedische kennis, zijn grote enthousiasme en zijn bestuurlijke ervaring. Hoewel zijn gezondheid de laatste jaren achteruit ging, heeft hij zich als ‘chairman’ tot het laatst toe ingezet voor talentontwikkeling binnen de Nederlandse jazz. Cees had altijd oog en oor voor talent, jonge virtuozen die hij niet alleen ontdekte maar ook vooruit hielp. Hij stapte zonder omhaal in talloze juries van muziekcompetities en talentenjachten. Hij tipte het Nationaal Jazz Jeugd Orkest aangaande een piepjong spelertje dat wij met JazzFactor presenteerden. En twee weken geleden nog, roemde hij de drummers van The Round Midnight Orchestra en The New Jazz Orchestra.

Schatplichtig

Woorden schieten te kort om te beschrijven, hoeveel Cees Schrama betekend heeft voor muziek in het algemeen, jazz in het bijzonder. In feite is alles en iedereen in de Nederlandse jazz schatplichtig aan ‘de Nederlandse jazzgoeroe’. Talloze ereprijzen zijn hem als teken van waardering en erkenning ten deel gevallen. De Paul Acket Special Appreciation Award van het North Sea Jazz Festival, een Edison voor de Sesjun albums, de Laren Jazz Award Honoris Causa en uit handen van zijn boezemvriend Hans Dulfer de Amer Award, een tribuut gekoppeld aan het verschijnen van zijn boek ‘It don’t mean a thing’ (2007). Cees Schrama werd gedecoreerd als Ridder in de Orde van Oranje-Nassau en benoemd tot Lid van Verdienste bij Buma/Stemra. De mooiste erkenning vond hij zelf de Verve Acknowledgement Award, die hij in 1993 in Montreux ontving uit handen van Herbie Hancock.

Dankbaar

Maar vooral was hij in zijn laatste levensdagen ontzettend dankbaar voor alle voor hem zo waardevolle vriendschappen, en voor de belangstelling in de vorm van mails, telefoontjes, video's en bezoekjes. "Hij heeft deze liefdevolle aandacht ervaren als een heerlijk warm bad", aldus zijn nabestaanden, "Cees heeft intens genoten van een lang en - zoals hij regelmatig zei - fantàstisch leven." Gelukkig konden ook wij hem nog in levende lijve de hand vasthouden en intens bedanken voor alles. Afscheid nam hij op kenmerkende wijze, luchthartig, vriendelijk en berustend, zoals altijd met het laatste woord. Eigenlijk een gebod aan de nieuwe generatie die jazz in leven moet houden:

“Blijf spelen en luisteren.”