Marius Beets en The Look of Love

Woensdag 12 augustus genoten wij in de concertreeks Amersfoort Jazz Club Nights in de Observant van Izaline Calister, de fameuze vocaliste met Curaçaose roots die wij -hoewel ze kind aan huis is bij Amersfoort Jazz- gekgenoeg nog nooit live en van dichtbij hadden meegemaakt. Vooraf -toen we even kennis maakten- benadrukte zij met een brede glimlach, dat ze superblij was weer te mogen optreden voor publiek. En dat liet zij blijken ook, nadat zij het podium had betreden en zich bij de band gevoegd, die met een paar instrumentaaltjes warm had gelopen. Lees hier onze review over het optreden van Alexander Beets Quintet ft. Izaline Calister.

The Look of Love

Een van de nummers die het combo (bestaande uit Alexander Beets op saxofoon en Ellister van der Molen op trompet, Marius Beets op contrabas, Tim Hennekes op drums en Sebastiaan van Bavel op piano) speelde was een 'The Look of Love' van Burt Bacharach. Dit nummer, een zwoele bossa nova met veel shaker en bongo, een mineur couplet en een majeur refrein compleet met typische Bacharach 2/4 maatjes, werd bekend door de zinnenprikkelende vertolking van Dusty Springfield voor de James Bond-film 'Casino Royal' uit 1967. Hetzelfde jaar werd de wereldhit reeds gecovered door Claudine Longet, Lainie Kazan, Morgana King, Bobbie Gentry, Andy Williams en Nina Simone; in 1968 gevolgd door Nancy Wilson, Sergio Mendes en The Delfonics; in 1969 door The Four Tops, Dionne Warwick, Vanilla Fudge, Dorothy Ashby, Bobbie Gentry en Isaac Hayes. Het nummer werd rond de eeuwwisseling nog eens ook nog eens dunnetjes overgedaan door Susanna Hoffs, Marilyn Scott, Kenny G, Diana Ross, Mari Wilson, Bobby Womack en Ron Isley. Een gospelfunk uitvoering met orkest bestaat van trompettist Chris Botti (featuring zangeres Syretha Olivia Smith-Peterson) en de kleffe saxkreuner Steve Cole deed met zijn orkest een uitvoering, die het overigens in kitscherigerheid niet halen bij de digitale orkestversie van smeerkees Fausto Papetti uit 1990. Meest bekend is evenwel de dromerigste uitvoering van allemaal door de croonende pianister Diana Krall.

The Look of Love door Dustin Springfield klik hier.
The Look of Love door Ron Isley klik hier
The Look of Love door Chris Botti (ft. Sy Smith) klik hier
The Look of Love door Steve Cole klik hier
The Look of Love door Fausto Papetti klik hier
The Look of Love door Diana Krall klik hier

Experiment

De allereerste artiest die het nummer uitvoerde was evenwel -en hoe kan het ook bijna anders- tenorsaxofonist Stan Getz met het orkest van Claus Ogerman. Deze meesterlijke arrangeur/orkestleider stond garant voor warme strijkers, cool horns en engelachtige vocalen en spreidde een gouden bedje voor de Amerikaanse jazz tenorist met de slaapkamer ambouchure. klik hier En daarmee hebben we naar onze smaak de mooiste uitvoering te pakken. Voor de liefhebbers: in het octet van Getz speelden toen Herbie Hancock (p) en Ron Carter (b), midden in hun bloeitijd met Miles Davis. De broers Beets baseerden zich evenwel op de versie van jazz saxofonist Stanley Turrentine, idool van Alexander, die het nummer opnam voor het gelijknamige album op het Blue Note label in 1968. Het arrangement van Duke Pearson en Thad Jones, eveneens met orkest en veel fluit, werd door Marius Beets omgezet naar medium swing, bij wijze van proef voor de Amersfoort Jazz Club Night van 12 augustus. ”Een experiment waar u straks uw mening over mag ventileren”, aldus Alexander Beets tot het publiek. Zo gezegd, zo gedaan.

Ad fundum

We bespraken onze bevindingen in de pauze met broeder Marius, die toegaf dat hij de solo’s “over de vorm” ook een beetje teveel vond en bij nader inzien best had willen peddelen op twee akkoorden. Dergelijke aanpassingen zijn opmerkelijk, want we kennen de bassist/arrangeur vooral als een fervent voorstander van wat wij noemen de Ad Fundum methodiek, oftewel terug naar de bron en weg met eigentijds gemorrel. “Ik luister altijd naar het origineel, zoals de componisten het bedoeld hebben,” grijnst hij nippend aan een verdiend glas bier in de beklemmende hitte. "Meestal is Frank Sinatra een getrouwe weergave van hoe de componist het bedoeld heeft." Maar waarom dan de rechte bossa ritmiek vervangen door de swing timing? Marius Beets geeft toe: "Als uitvoerend musicus gaat mijn voorkeur niet uit naar latin jazz. Ten eerste omdat ik als bassist dan weinig te doen heb, maar vooral ook omdat het sowieso altijd Nederlands blijft klinken, qua timing niet echt zoals de zuid-Amerikanen.” Dat is in inderdaad min of meer het geval, wanneer de beste walking bass speler van Nederland in de Observant 'Desafinado' speelt, ofschoon het met een avontuurlijke solo van Sebastiaan van Bavel nog interessant wordt. "Harmonisch is het heel mooi wat Jobim doet, veelal gebaseerd op Chopin. Aangaande 'Desafinado' heb ik geluisterd naar de versie van Joao Gilberto. Dan hoor je dat Stan Getz veel aan de melodie heeft gemorreld, en dat dat is wat je sindsdien overal hoort."

We wilden Marius nog de uitvoering van Jobim zelf met Pat Metheny en Joe Henderson aanbevelen, maar de bassist moest weer acte de presence geven op het podium.

Deasfinado door Joao Gilberto klik hier
Desafinado door Stan Getz klik hier
Desafinado door Antonio Carlos Jobim met Joe Henderson klik hier